The Crow: το πιο goth soundtrack όλων των εποχών

Μια αναδρομή στο πιο εμβληματικό alt soundtrack των ’90s, 30 χρόνια μετά

Υπάρχουν ταινίες που σε σημαδεύουν για την ιστορία τους, άλλες για την αισθητική τους, κι έπειτα υπάρχουν εκείνες που κουβαλούν μια τόσο πυκνή φορτίση, ώστε μοιάζουν να βγαίνουν κατευθείαν από μια συλλογική μνήμη πιο σκοτεινή, πιο ανθρώπινη, πιο αληθινή απ’ ό,τι περιμέναμε από μια ταινία δράσης των ’90s.

Το «The Crow» ανήκει σε αυτή την κατηγορία — μια ταινία που μετατράπηκε σε μύθο όχι μόνο χάρη στην τραγική ιστορία του Brandon Lee, αλλά και χάρη σε ένα από τα πιο εμβληματικά soundtracks που κυκλοφόρησαν ποτέ.

Από τις πρώτες νότες, γίνεται σαφές πως το soundtrack δεν λειτουργεί ως συνοδευτικό υλικό, αλλά ως ένα δεύτερο, παράλληλο σενάριο. Η μουσική δεν ντύνει απλώς τις εικόνες· τις ολοκληρώνει. Σχηματίζει ένα συναισθηματικό υπόστρωμα όπου το revenge story μετατρέπεται σε τελετουργία, σε έναν σκοτεινό ύμνο για την απώλεια, τον έρωτα και την ανάγκη δικαίωσης.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι, φυσικά, οι The Cure με το «Burn». Ο Robert Smith είχε δηλώσει πως έγραψε το κομμάτι ειδικά για την ταινία και είναι ξεκάθαρο πως δεν είναι απλώς ένα τραγούδι, είναι κατάθεση ψυχής. Ένας καπνός που σηκώνεται πάνω από τα ερείπια της παλιάς ζωής του Eric Draven και φωτίζει, για τρία λεπτά, όλα όσα αγαπήθηκαν και χάθηκαν.

Από εκεί και πέρα, το soundtrack εξελίσσεται σαν συλλογή από τις πιο σημαντικές φωνές της alt σκηνής των ’90s. Οι Nine Inch Nails διασκευάζουν το «Dead Souls» των Joy Division, μετατρέποντάς το σε έναν ηλεκτρικό ψίθυρο που περνά από το δέρμα σαν ψυχρό μέταλλο. Οι Pantera δίνουν ένα σχεδόν ανεξέλεγκτο ξέσπασμα οργής με το «The Badge». Οι Stone Temple Pilots, με το «Big Empty», προσφέρουν τη στιγμή της ενδοσκόπησης – μια παύση ανάμεσα σε δύο σκοτεινά δωμάτια. Οι Helmet, οι Rage Against the Machine, οι My Life with the Thrill Kill Kult, όλοι συμβάλλουν σε έναν ηχητικό κόσμο που μοιάζει να προϋπήρχε μέσα στο σύμπαν του «The Crow», σαν να περίμενε απλώς την κατάλληλη στιγμή για να αποκαλυφθεί.

Το soundtrack μεταφέρει τη συνολική αισθητική της ταινίας: το κατάμαυρο χιούμορ, τη μεταμοντέρνα goth ενέργεια, το αίσθημα ότι ο κόσμος είναι ταυτόχρονα εχθρικός και λυτρωτικός.

Και ίσως εκεί κρύβεται το μυστικό της διαχρονικότητας. Το «The Crow» δεν ήταν ποτέ απλώς μια cult ταινία, ούτε το soundtrack της μια τυχαία μουσική επιμέλεια. Είναι ένα έργο που δημιούργησε την αισθητική μιας ολόκληρης γενιάς.

Τριάντα χρόνια μετά, το soundtrack του «The Crow» συνεχίζει να λειτουργεί σαν πύλη. Όχι μόνο σε μια εποχή όπου το alt rock ήταν στα καλύτερά του, αλλά και σε μια κατάσταση εσωτερική, στην οποία όλοι επιστρέφουμε κατά καιρούς — τότε που η μουσική γινόταν ο τρόπος να καταλάβεις τον κόσμο.

Κι αν κάτι μένει στο τέλος, είναι η αίσθηση ότι αυτό το soundtrack δεν ακούγεται απλώς. Το κουβαλάς μαζί σου. Όπως το κοράκι που επιστρέφει πάντα εκεί όπου ξεκίνησε η ιστορία.